Poszukiwanie "Przejścia Północno-Wschodniego"

Aby podjąć wyzwanie portugalskiej konkurencji w handlu ze Wschodem, północnoeuropejskie państwa musiały znaleźć inną drogę morską na Wschód. Podejmowano więc wiele prób znalezienia Przejścia Północno-Wschodniego wokół północnej Azji do Oceanu Spokojnego i dalej do Chin oraz Indii. Holender Willem Barents odbył kilka podróży mających na celu znalezienie drogi na Wschód. Należy wiedzieć, że w 1594 roku opłynął kraniec Norwegii i dotarł do wielkiej wyspy zwanej Nową Ziemią. Jednak zwały lodu zatarasowały mu drogę i musiał zawrócić. W 1596 roku Barents ponownie wyruszył w drogę. Kiedy osiągnął Spitsbergen, wtedy popłynął na południe i na wschód, jeszcze raz do Nowej Ziemi. Tym razem opłynął jej najdalszy północny kraniec, ale jego statek został zablokowany przez masy lodu. Był to początek arktycznej zimy. Barents i jego towarzysze nie mieli innego wyjścia, jak zbudować chatę i poczekać na cieplejszą porę, czyli do wiosny. Ich statek stopniowo zmiażdżyły napierające masy lodu. Barents i jego ludzie przeżyli zimę w swej prowizorycznej chacie. Zabijali lisy oraz niedźwiedzie, aby zdobyć pożywienie i palili sadło niedźwiedzia polarnego oraz drewno, aby oświetlić i ogrzać chatę. Kiedy pogoda była w miarę znośna, dla gimnastyki grali w golfa na lodzie. Bardzo jednak cierpieli z powodu zimna, głodu oraz szkorbutu. Nawet w środku chaty panowały warunki nie do zniesienia. Pościel zamarzała na łóżkach, a dym z paleniska utrudniał oddychanie. Kiedy nastała arktyczna wiosna i lód zaczął topnieć, ekspedycja wyruszyła w drogę powrotną w dwóch otwartych łodziach zabranych ze statku. Okazało się jednak, że dla Barentsa, którego wyczerpała ciężka zima, podróż powrotna była zbyt obciążającym wysiłkiem. Niestety zachorował na szkorbut i nie był w stanie dowodzić łodziami. Z dnia na dzień był coraz słabszy i już piątego dnia po wyruszeniu w drogę zmarł na Wyspie Niedźwiedziej, na morzu które obecnie nosi jego imię.

Próba odkrycia Przejścia Północno-Zachodniego